Bilmiyorum ne derece doğrudur ama kendimden örnek vermek istiyorum.1998 yılında ARMA ile tanıştığım zamanlarda senenin ve belki de senelerin getirdiği , bizlere yansıtılan renkler hep farklıydı. Televizyondan maç seyretmekten nefret etmemin yanında biraz da baba takımı olduğu için stat da ARMA ile tanıştım.Yaşım küçüktü ve hep masum sevdim renkleri.Her maç gününü iple çekmekten hiç bıkmadım. Her zaman o heyecanı korudum.Bana öğretilen '' Nasıl sever insan '' olgusunun dışına çıkamadığım tek tutkum oldu Adanademir. Sene 2013 ve gördüğüm sadece iki şampiyonluk var. 2002 - 2012. Daha çok acıyı gördüm. Süper lig mi ? Yok daha ben ARMA'yı orada göremedim.Ancak hep dediğimiz bir şey vardı '' Biz nerdeysek süper lig orasıdır ''. Yıl oldu 2013 yaşadığım her acı da tatlı da Adanademirpor'un bir yeri var. Renklerin beni çağırdığı her yere gitmeye özen gösterdim imkanlar dahilinde. Çok fedakarlık yaptım. Paralar döktüm.Karşılığı bir galibiyet mi , şampiyonluk mu ? Hayır hiç biri. Süper lig mi ? Yok o da değil. Peki ne bunun karşılığı diye soruyorum ancak tarifi yok.Bunun yanında yıllarca tribüne de gelen , yönetime de giren ARMA sevdalıları da oldu elbet ÇIKARCI'ları da.Biz Denizli de şampiyon olduğumuz zaman herhangi bir maçmış gibi sevinen insanlarken onlar nelerin hayalini kurdular kim bilir... Fakat sadece bir üst lige çıktığımız sezon değil.Hemen hemen belki de eski adıyla 1.ligden düştükten sonra her sezon içten içten yediler bitirdiler takımı.İşte onlar ARMA'yı çıkarları için sevenlerdi.Bizim vazgeçemeyeceğimiz şey yoktu Adanademirspor için.Çünkü ARMA bize namus olmuştu.Onların vazgeçecekleri tek şey vardı o da kendi namuslarıydı. Her türlü ayak oyunları ile dünyaları kazandılar ARMA üzerinden.Onlar da bu takımın asalakları oldu işte. Hiç pes etmediler.Hâla devam ediyorlar mesela.İçerden , dışardan her yerden saldırmaya devam ediyorlar. En iyi bildikleri şey ise dönemin yönetim şartlarına uyarak üzerini iyi kapatıyorlar.
Bizim sevdamız bize öyle güç veriyor ki bir gün hepsini tefe koyup çalacağız.Asalaklar bu ARMA üzerinden kopacaklar.O gün en çok biz sevineceğiz.Benim gibi saf bir şekilde sevdasını sürdürenlerin heyecanı hiç dinmeyecek.Kazanan bizler olacağız.Onlar ise kaybettikleri namuslarını başka yerlerde aramaya başlayacaklar.Benim 5 yaşında ki renktaşımın 70 yaşında ki renktaşımın , işçimin , emekçimin ahı kimse de kalmayacak.Herkes bir gün bedelini ödeyecektir elbet.Onlar kendilerini çok iyi biliyorlar. Siyasi kimlik kazanmak için , varlıklarına varlık eklemek için , yoktan var etmek için bu kulübü bugüne kadar yönetmiş olanlar , hâla yönetenler , tribüne onun için gelip şimdiden yer edinenler...
Bana bunları yazdıran tek şey gerçekleri her geçen gün daha iyi görmemdir.Buradan öncelikle '' AYI'ya daha sonra ise köprüyü geçene kadar AYI'ya DAYI diyenlere selam olsun '' Siz anladınız onu ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder